Op de Pabo
Ik herinner me nog goed dat ik voor het eerst stage liep bij de kleuters. Ik was net aan de Pabo begonnen. Wat waren ze klein, die vierjarigen. Ze gingen alle kanten op. Hoe ga je om met zoveel jonge kinderen tegelijk? Ik voelde me Alice in Wonderland en dat beviel me uitstekend. Van de stagejuf mocht ik op het bord tekenen, ik voel nu nog hoe fantastisch ik dat vond.

Toen werd me gevraagd met een groepje kinderen te gaan knutselen. Er stond een voorbeeld op tafel, er waren materialen en er zaten een stuk of zes kleuters op stoeltjes rond de tafel. Ik weet nog dat ik bij ze ging zitten, ik vermoed met een stralend gezicht, want knutselen was wat ik altijd het liefste had gedaan.

Experimenteren
Ik heb de kinderen bemoedigend toegelachen: 'Kom, laten we aan de slag gaan!' En vervolgens gaf ik ze het goede voorbeeld, althans, dat dacht ik. Voor mij was knutselen een perfecte oefening om dat wat in mijn hoofd zo levendig aanwezig was om te zetten naar een fysieke uitvoering van dat idee, door in de vrije ruimte te experimenteren en uit te proberen. Aangestoken door mijn enthousiasme kwamen ook de kinderen in flow. We waren lekker bezig!

Op de stagejuf die me vermoedelijk had gadegeslagen, heb ik geen moment gelet. Achteraf riep ze me bij zich. Ze liet me weten dat ik niet geschikt was voor het onderwijs. Ik was veel te creatief. Ze suggereerde dat ik maar beter naar de kunstacademie kon gaan. Het was de bedoeling geweest dat ik de kinderen stap voor stap zou hebben begeleid om het voorbeeld na te maken.

Creatieve sector
Zo kwam het dat ik een andere studierichting koos. Soms dacht ik nog weleens terug aan de stagejuf en dat ze ergens wel gelijk had. Ik hád ook een grote behoefte aan creatieve expressie. Gedurende een kleine twintig jaar was ik heel gelukkig binnen vele rollen in de creatieve sector. Ik was goed in wat ik deed en ik was zo succesvol dat ik rond mijn veertigste kon gaan drentenieren.

Het kon... maar het was niet wat ik wilde. Ik had juist het gevoel dat mijn leven nu pas echt begon. Ik wilde de wereld nog iets nalaten.

In de ontstane ruimte kwam mijn leerhonger (die ik als kind ook zo sterk had gevoeld)  weer helemaal terug. Ik verslond alles wat te maken had met organisatieontwikkeling en persoonlijk leiderschap, ontmoette talloze gelijkgestemden, volgde cursussen, trainingen en workshops.

Ik wist dat ik dood zou gaan
Tijdens een van die trainingen, in een zaal met 1000 mensen, brak mijn hart open. Het begon zo hard te bonken, dat ik wist dat ik dood zou gaan als ik er geen gehoor aan zou geven. Ik moest opstaan en dwars door mij angst heen naar voren lopen, naar het podium.

Ik was veranderd van een introvert meisje die achter de schermen briljante ideeën uitwerkt in een vrouw die vastberaden was de wereld te veranderen.

De jaren die volgden waren één groot transformatieproces. Mijn hele wereld viel uit elkaar, alle zekerheid en comfort vielen weg. Terwijl ik me wijdde aan het uitwerken van mijn visie, veranderde alles om me heen. Maar ik was en bleef vastberaden, want ik voelde in al mijn cellen dat dit was waarvoor ik hier op aarde ben.

Onderwijs transformeren
Mijn grote, grote droom is om het onderwijs radicaal te transformeren, met als bedoeling vrede op aarde te brengen. Het onderwijs heeft een sleutelpositie in de systemen die de mensheid gevangen houden in de illusie dat een ander het beter weet dan wijzelf.

De systemen die onze maatschappij vormen, zijn gebaseerd op controle. Ze gaan uit van een negatief mensbeeld. Omdat ik ten diepste geloof dat mensen van nature goed zijn, weet ik dat het mogelijk is de systemen om te vormen. We kunnen ervoor kiezen uit te gaan van vertrouwen. We kunnen onze angst loslaten, als we bereid zijn onze pijn aan te kijken. Als we dat doen, dan bevrijden we de kinderen uit het beknellende systeem. Het kan!

Ik ontwierp een visie op onderwijs en de contouren van 'mijn' ideale basisschool, waar kinderen in staat zouden zijn hun volledige potentieel te ontplooien.

Weerstand tegen verandering
Mijn desillusie was groot toen ik merkte dat ‘het onderwijs’ niet op mij zat te wachten. Tenminste, dat leek zo. Er was veel weerstand tegen verandering. En misschien was er in mijzelf ook nog iets te overwinnen. Ik mocht het onderwijs, met alles erop en eraan, eerst in mijn hart sluiten, voordat het mij zou kunnen ontvangen.

Ik ontdekte dat alles wat ik buiten mijzelf waarneem, eigenlijk over mij gaat. Ik mocht al die delen in mijzelf waarin ik me nog terughield, waarin ik me kleiner (of groter) maakte dan een ander, waarin ik dacht niet welkom te zijn, aankijken. Ik leerde wat trauma doet en hoe je het kunt helen. Ik leerde steeds meer liefde te voelen voor alles en iedereen. Inclusief mijzelf.

Ook mocht ik het idee loslaten dat ik weet wat goed is voor een ander. Ik weet namelijk ook dat iedereen diep in zichzelf weet wat het goede is. Dat kan voor iedereen net iets anders zijn en dat is juist zo mooi, want samen vormen we het prachtigste palet. Als we gaan luisteren naar ons hart en als we onze angst om anders te zijn durven loslaten, dan komt er ruimte voor iets dat mooier is dan we ooit zouden kunnen bedenken.

Het allerbelangrijkste
Hier ben ik, dit is wie ik ben. Met al mijn creativiteit, mijn idealisme, mijn visionaire blik en mijn diepe, diepe liefde voor jonge kinderen. Zij zijn het mooiste wat er is. Laten we samen kijken wat er nodig is om dat te veranderen wat niet meer klopt en ruimte te geven aan het allerbelangrijkste.

Wat is dat voor jou?

...

Ik zie je,

Rosa

06 833 955 85